“Soms is één zin genoeg om iets te kantelen.”
In mijn blogs deel ik gedachten, verhalen en oefeningen die me bezighouden. Ze ontstaan vaak uit gesprekken, wandelingen of observaties in mijn werk.
Je vindt hier korte stukjes die raken aan leiderschap, verandering, mens-zijn en het verlangen naar ruimte. Sommige zijn licht, andere scherp, altijd met de intentie om iets in beweging te brengen.
Wil je niks missen? Volg mij dan ook op Linkedin!
Vandaag markeerde de start van een veelbelovend traject bij Bostik Oosterhout, gericht op duurzame corporate wellbeing. Ik had de eer om deze kickoff te verzorgen namens BrainAtWork EU als partnerlabel op het gebied van leiderschap en mentale vitaliteit.
Het is altijd zo fijn om een mooie review te krijgen. Ik wil jullie deze niet onthouden van 🌎 Loekie Cornelissen.
Je zit aan tafel en de cijfers liggen voor je. Je agenda is vol, de verwachtingen hoog. Je was zo lekker uitgerust na je vakantie. Dat gevoel is al weer helemaal weg. En dan voel je dat iets gaat knagen. Is dit het? Altijd vooruit, altijd sneller, altijd meer?
Het ruige landschap van Schotland, met zijn adembenemende vergezichten, mistige bergen en eindeloze kusten, spreekt een taal van 𝘃𝗿𝗶𝗷𝗵𝗲𝗶𝗱. Elke ochtend wakker worden in je camper, omringd door natuur die zowel uitnodigend als uitdagend is, voelde als pure beweging. Beweging buiten én binnen – precies waar ik als executive coach zoveel waarde aan hecht. In de stilte van de Highlands hoorde ik mijn eigen gedachten scherper, voelde ik mijn adem en ontdekte ik ruimte, maar ook patronen bij mijzelf.
We kennen het allemaal: een collega, vriend of medewerker deelt iets moeilijks met je, en voor je het weet floep je eruit: “Ach, het valt toch mee?”Goed bedoeld, maar vaak voelt de ander zich hierdoor juist niet gezien of gehoord.
In menig executive overleg heb ik het zien gebeuren: Zorgbestuurders, HR-directeuren en teamleiders die zoeken naar balans tussen het stimuleren van zelfleiderschap en het managen van operationele realiteit. Want ja, zelfleiderschap is belangrijk.Autonomie en zeggenschap zijn zelfs wettelijk verankerd in de zorg. Professionals willen regie over hun eigen werk, over hun tempo, over hun vakmanschap. Terecht – daar ligt de sleutel tot duurzame inzetbaarheid.
Afgelopen weekend bracht ik een bezoek aan het Ursulinnenklooster in Sint-Katelijne-Waver in België, een historische plek die fascineert door z’n vooruitstrevende onderwijsvisie én rijke architectonische erfenis. Wat me vooral raakte: de innovatieve werkwijze van de zusters Ursulinen — én hun visie op onderwijs die ze bovendien toegankelijk maakten voor álle meisjes, ook als economische middelen beperkt waren. Sinds de oprichting in 1841 boden de Ursulinen zowel een kosteloze school voor arme meisjes als een betalende kostschool aan, waardoor onderwijs voor iedereen binnen bereik kwam.
Je leidt met visie. Je neemt verantwoordelijkheid. Je draagt de koers van de organisatie én het welzijn van je mensen.En toch — of misschien wel juist daardoor — voel je je soms alleen.
Zelfvertrouwen maakt je leven rijker. Je wordt minder geleefd door wat anderen vinden, en voelt je steviger in gesprekken, keuzes en relaties. Maar hoe kom je daar?
We willen zo graag vrij zijn. Authentiek, krachtig, zichtbaar. Maar echte vrijheid begint zelden met licht. Ze begint in de schaduw.
SlowCare laat zien hoe organisatieontwikkeling vanuit waarden het verschil maakt
Als ondernemer ben ik niet alleen bezig met mijn aanbod of zichtbaarheid – ik ben ook bezig met 𝘄𝗶𝗲 𝗶𝗸 𝗯𝗲𝗻 in mijn werk. Door het volgen van een traject bij @Soulworx doe ik onderzoek naar mijn diepste verlangens. Waarom? Omdat ik geloof dat échte groei van binnenuit komt. Door te werken vanuit mijn eigen natuur, verlangens en ritme kan ik werkelijk impact maken – voor mijzelf én voor anderen.
Afgelopen week liep ik een aantal etappes van het Pieterpad, van het Noordelijkste punt bij Pieterburen tot Sleen. Wat mij opviel? Het grote contrast tussen Groningen en Drenthe voelde als een spiegel voor leiderschap.
Als executive coach bij Balans in Beweging begeleid ik leiders bij het vinden van hun innerlijke balans, zowel in hun werk als in hun privéleven. Maar wat als ik je vertel dat een simpele dagelijkse gewoonte—zoals het afwisselend op één been staan tijdens het tandenpoetsen—een krachtige impact kan hebben op je fysieke en mentale welzijn? Het klinkt misschien eenvoudig, maar de wetenschap ondersteunt dit idee sterk.
Afgelopen week heb ik mezelf weer gevoed én verrast. Tijdens een training tafelopstellingen verdiepte ik me in een prachtige werkvorm binnen het systemisch werken. Ik was op zoek naar nieuwe manieren om mijn coachklanten nog beter te ondersteunen in hun vraagstukken — en wat ik vond, raakte me echt.
Ik geloof met heel mijn hart in Balans in Beweging – in leven én werken vanuit wie ik werkelijk ben. In durven voelen, in richting kiezen, en in het vertrouwen dat het pad zich ontvouwt terwijl ik het loop. Dat is ook wat ik mijn klanten gun. Maar eerlijk is eerlijk: het is soms ook best een zoektocht.
In deze visuele carrousel deel ik wat executive coaching écht krachtig maakt. Niet vanuit theorie, maar vanuit praktijkervaring. Als voormalig directeur-bestuurder weet ik hoe het is om in de boardroom te staan — en hoe waardevol het is om juist dán een onafhankelijke, scherpe en veilige sparringpartner te hebben.
Wist je dat ik in mijn vrije tijd logeeradres ben voor Vrienden op de Fiets?
Veel van mijn coachees hebben behoefte aan een betere balans tussen hun werk en privé situatie. Ze hebben het idee dat ze de hele tijd overal tekortschieten. Wanneer ze zich bij mij aanmelden hebben zij dan ook vaak de hoop dat ze aan het eind van het traject beter in staat zijn om alle ballen in hun leven hoog te houden. Bestaat er wel zoiets als een werk-privé balans?
Ik mag graag luisteren naar (Engelse) podcasts als ik heerlijk buiten loop met mijn hondjes. Bij toeval stuitte ik op een aflevering van Mel Robbins. Wat begon als een ontspannen wandeling, eindigde met een inzicht dat nog dagenlang bleef resoneren: Let them. Let me.
Als executive ben je continu in beweging. Je stuurt aan, creëert richting, laveert tussen strategie en cultuur, en je draagt de verantwoordelijkheid voor het grotere geheel. Maar wie helpt jou om stil te staan en te reflecteren?
Tijdens mijn ochtendwandeling vanochtend hoorde ik hem weer: de zwarte specht. Je hoort hem vaak al van verre, kloppend tegen zijn vaste boom. Altijd daar, op dezelfde plek, met dezelfde focus.
Ik ben net terug van een ongelooflijke maandlange camperreis door het prachtige Marokko.
Als executive leider draag je de verantwoordelijkheid voor koers, strategie en resultaten. De druk is hoog, de verwachtingen zijn helder, en je voelt de behoefte om grip te houden.