Afgelopen week heb ik mezelf weer gevoed én verrast. Tijdens een training tafelopstellingen verdiepte ik me in een prachtige werkvorm binnen het systemisch werken. Ik was op zoek naar nieuwe manieren om mijn coachklanten nog beter te ondersteunen in hun vraagstukken — en wat ik vond, raakte me echt.
Een tafelopstelling brengt het innerlijke beeld van een systeem letterlijk op tafel. Met behulp van poppetjes of objecten ontstaat een visuele weergave van wat er onderhuids speelt: verstrikkingen, loyaliteiten, omgekeerde rollen, of wie er misschien ‘buiten beeld’ is geraakt. In plaats van praten over, gaan we kijken naar.
Wat me raakte, was de eenvoud én de diepgang. De begeleider stelde geen verklarende vragen, maar openende: “Wat zie je?”, “Wat gebeurt er als je dat figuurtje verplaatst?”, “Hoe voelt dit voor jou?” Met kleine bewegingen kwamen grote inzichten vrij.
Ik leerde hoe betekenisvol mijn rol als begeleider is: aanwezig zijn, niet invullen, ruimte geven aan wat zich wil tonen. En juist in die ruimte gebeurden soms bijna magische dingen. Een vergeten persoon werd ‘teruggezet’ in het systeem, en plots viel er zichtbaar rust. Een innerlijk kind kreeg zijn eigen plek, en de energie veranderde voelbaar.
Wat ik meeneem?
- De kracht van kijken in plaats van praten.
- Vertrouwen op het veld, op het proces.
- En het besef dat alles betekenis kan hebben — ook dat wat zich subtiel buiten het zicht begeeft.
Tafelopstellingen zijn voor mij een rijke aanvulling op mijn werk als executive coach. Ze maken het onzichtbare zichtbaar en brengen beweging waar het vast zat. Ik kijk ernaar uit om deze methode in te zetten in mijn praktijk Balans in Beweging (na nog wat intensief oefenen met mijn medecursisten) — in dienst van jouw groei, inzicht en ruimte.
